Życie jest trudne IV

Przepraszam, że tak długo nie dodawałam nic nowego, ale miałam dużo zamieszania w szkole. Przez wakacje postaram się dodawać częściej. Zapraszam do czytania i komentowania.

Od dziś miała zacząć pracę w Febo&Dobrzański. Trochę się bała, że coś pójdzie nie tak. O godzinie dziewiątej weszła do biurowca i udała się na piąte piętro. Wzięła klucz z recepcji i poszła do swojego, nowego gabinetu. Bardzo jej się podobał. Był duży, ale przytulny i urządzony w jej stylu. Musiała przyznać, że jej poprzednik miał dobry gust. Zostawiła swoje rzeczy i postanowiła iść do Marka, aby wprowadził ją w finanse firmy. Zapukała i weszła do jego gabinetu.
- Witaj Ula! Miło Cię widzieć. - pocałował ją w policzek na powitanie.
- Cześć! Ciebie również.
- Usiądź, a ja zaraz wszystko Ci powiem.
Uli nie musiał dużo tłumaczyć. Od razu wszystko zrozumiała i po czterdziestu minutach zabrała się już do pracy. W porze lunchu do jej gabinetu zapukał Sebastian. Myślała, że chce od niej jakieś dokumenty, ale ku jej zaskoczeniu złożył jej inną propozycję.
- Właśnie wychodziłem coś zjeść i tak sobie pomyślałem, że może będziesz chciała mi potowarzyszyć?
- Właściwie to zrobiłam już wszystko co miałam do zrobienia i chętnie z tobą pójdę. - wstała od biurka, wzięła torebkę i razem udali się do wyjścia.
Sebastian był bardzo zadowolony, że udało mu się wyciągnąć panią dyrektor na lunch. Już niedługo i będzie moja. 
Marek siedział w swoim gabinecie i przeglądał umowy, gdy spostrzegł swojego najlepszego przyjaciela idącego z Ulą. Widzę, że nie traci czasu, ale ja też nie będę tracić. Zaproszę ją dziś na kolację. Poczekam tylko, aż wrócą. - pomyślał i wrócił do pracy. Trochę go denerwowało, że Olszański przystawia się do niej. Przecież zawsze wolał blondynki.
Siedzieli w restauracji i rozmawiali. Sebastian opowiadał Cieplak o swoich przygodach z Dobrzańskim i jak się poznali. Oczywiście siebie przedstawił w jak najlepszym świetle. Z Markiem było już trochę inaczej. Musiał się także pochwalić swoim dużym mieszkaniem na Mokotowie, na które ma wprawdzie kredyt, ale postanowił jej tego nie mówić. Ula mogłaby wtedy pomyśleć, że ma mało kasy i nie stać go na kosztowne upominki, którymi mógłby ją obsypywać.Szczerze mówiąc Sebastian trochę nudził Ulę opowiadaniami jaki to on nie jest i co on to nie ma, dlatego postanowiła, że wrócą już do firmy. Rozstali się dopiero przy windach i oboje wrócili do swojego miejsca pracy.

Prezes starał się skupić na pracy, ale dziś mu to szczególnie nie wchodziło. Cały czas myślał o pięknej, błękitnookiej brunetce. Co ta dziewczyna ze mną robi? Znam ją dopiero kilka dni, mało o niej wiem, a już nie mogę przestać o niej myśleć. Wstał i postanowił do niej iść. Teraz przeszła kolej na niego, aby zawalczyć o jej serce.

- Nie przeszkadzam? - zapukał i wszedł do jej gabinetu.

- Nie, proszę usiądź. Coś się stało?

- Nie, przechodziłem obok i pomyślałem, że wejdę, zobaczyć jak ci idzie. - oczywiście prawda była zupełnie inna. Przyszedł tu tylko dlatego, że chciał ją zobaczyć.

- Myślę, że dobrze. Nie mam na razie problemu, a jeśli jakiś się znajdzie, na pewno do ciebie przyjdę. - uśmiechnęła się.

- Świetnie. Masz jakieś plany na wieczór?

- Jeszcze nie, a dlaczego pytasz?

- Może miałabyś ochotę zjeść ze mną kolację?

- Bardzo chętnie. Gdzie i o której?

- Przyjadę po ciebie o dziewiętnastej tylko musisz mi podać swój adres. A gdzie, zobaczysz wieczorem. - wziął od niej kartkę, na której napisała mu swój adres i wyszedł. Był zadowolony, że zje kolację w jej towarzystwie. Poszedł po swoje rzeczy i powiadomił Violettę, że dziś już nie wróci. Idąc do windy spotkał na korytarzu przyjaciela.

- A co ty taki uśmiechnięty dziś chodzisz? Jakaś specjalna okazja?

- Można tak powiedzieć, zaprosiłem Ulę na kolację.

- Fajnie, i co zgodziła się? Ja byłem dziś z nią na lunchu. Naprawdę miła i sympatyczna kobieta. 

- A czemu miałaby się nie zgodzić? Zresztą widziałeś kiedyś, żeby jakaś laska nie zgodziła się zjeść ze mną kolacji?

- No tak, przecież prezesowi Dobrzańskiemu się nie odmawia. Przepraszam, ale nie mam czasu. Na razie. - Sebastianowi nie spodobało się, że Ula spędzi wieczór z Markiem. Dobrze znał przyjaciela i wiedział do czego może dojść tego wieczora, a jeśli tak się stanie, będzie on na przegranej pozycji.

Dobrzański najpierw postanowił zarezerwować stolik w restauracji Amber Room. Póżniej pojechał do jubilera i kupił piękny wisiorek z niebieskim brylantem. Pomyślał, że będzie świetnie do niej pasować.

Ula po pracy udała się na zakupy. Chciała sobie kupić jakąś sukienkę na kolację z Markiem, bo w szafie nie miała nic odpowiedniego. Od razu, gdy weszła do jednej z sieciówek, rzuciła się jej w oczy piękna, biało-czarna sukienka do kolan.

    

 Równo o dziewiętnastej do jej drzwi zadzwonił prezes. Gdy ją zobaczył zaniemówił. Wyglądała olśniewająco, a jej prześwitująca sukienka jeszcze bardziej go pobudzała. Wsiedli do taksówki i pojechali do restauracji. Ula miała nadzieję, że nie będzie się nudzić na kolacji z Markiem tak samo jak na lunchu z Sebą. Zajęli zarezerwowany przez Dobrzańskiego stolik i zamówili dania. Gdy czekali na jedzenie Marek podarował Uli prezent. 

- Marek, to jest za drogi prezent i ja nie mogę go przyjąć.

- Możesz, a nawet musisz. Potraktuj to jako prezent na rozpoczęcie nowj pracy.

- Dziękuję, jest naprawdę piękny.

Cały czas rozmawiali i śmiali się. Procenty też dawały o sobie znać, a najbardziej, gdy Marek odwiózł Ulę do domu. Pocałował ją w policzek i chciał już iść, ale serce podpowiadału mu żeby zostać. Stanął naprzeciw Uli i objął ją w pasie, zaczął ją całować, a ona oddała pocałunek.